viernes, 10 de julio de 2009

Pintando en Riazor: viento, amigos e Internet

Ayer conocimos a Gonzalo. Un hombre que visita a veces nuestros blogs. Estábamos en Coruña, debajo de unos árboles, donde hacía mucho viento, para pintar la playa de Riazor.

Era el día de Pintura en Acción dedicado a esta playa preciosa. Y por primera vez sentí lo maravilloso que es Internet. Sin nunca antes haber visto a Gonzalo parece como si lo conociéramos de siempre. Bueno, supongo que esto no sólo es mérito de Internet sino por su forma de ser, ya que es de estas personas que transmiten paz. Me ha encantado conocerlo y además ahora he de reconocer que me gusta mucho más este modo de empezar a conocer gente.

Y no acaba aquí la cosa porque un poco más tarde llega Nieves, desde Betanzos, a la que tampoco conocíamos sino por Internet y luego su marido "el gallego del Pasatiempo" y sus dos niños de siete y cinco años. Nos han gustado mucho. Así que qué bien que exista Internet y que luego a los humanos nos dé por vernos.

¿Y los cuadros? ¡Qué bien me lo he pasado pintando! Todo el tiempo he estado sintiendo, como pocas veces, lo más sutil de la pintura: recreándome en los trazos de cada pincelada, sintiendo de verdad cada línea. Y cuando es así, casi daría igual si los cuadros acabaran siendo una birria.

















5 comentarios:

Anónimo dijo...

Os cadros de" birria " nada, que pena non poder seguir de voyeur pictórico. Para os que nunca a virades pintar teño que decir que é unha boa esperiencia obsevar como dentro dunha paletamix chea de cores vai sacando as pinceladas xustas para mostrar esa profundidade entra as árbores de Riazor, ese eucalipto que se retorce, esa luz peneirada polas follas cos amarelos e os verdes,pequenas pingas que tamén aparecen nas rochas da praia e que agardaban a man que as sacase,os múltiples azuis escorrendo polo lenzo e o que é máis sorprendente o cadro pisado para impedir que o nordés o levara e as cores dentro dunha bandexa caixón ( de ferramenta?)en "standby" para pasar o cadro...e todo esto falando do corporativismo dos gremios da tiza e cousas polo estilo... e tamén hai que decilo cunha amabilidade que fixerón que pasase unhas horas increibles.
Cando vin os cadros de Riazor, dese día quedeime con pena de non ter máis tempo para acompañarvos.Seria tamén interesante ver as tintas de Anxo sobre os mesmos espacios,posto que non pintaba Carmen soa estaba Anxo, dóus por ún, en tempos de crise.
Descoñezo si o éxito comercial debe acompañar unha obra de arte ou si o recoñecemento do mercado é o que marca a bondade dunha proposta pictórica, do que si estou seguro e de que a pesares deso eu como consumidor de imaxes,"voyeurpictórico" quedei gratamente sorprendido e quero pronto ter na miña casa algo así de lindo colgado para seguir disfrutando do teu traballo.GRAZAS Gonzalo.

Manolo dijo...

Hola Carmen.
Que bonita experiencia esa que explicas, de contactar con gente con la que la relación inicial ha sido internet, ya sabes que admiro tu trabajo, y me haría mucha ilusión conocerte algún día, pena de la distancia, pero nada es imposible.
Las obras muy buenas y que disfrutaras haciéndolas ya es indicativo de lo que iba a salir, cuando hay alegría y fluidez, eso queda reflejado.
La conjunción de tu uso del color, capacidad de síntesis y el movimiento de tu pincel son expresión de belleza, en si mismo. Felicidades una vez más.
Manolo

Carmen Martin dijo...

Gonzalo, de nuevo, qué alegría el haberte conocido. Tú nos has ofrecido tu casa y nosotros también te queremos invitar a la nuestra. Pero ven pronto con tu familia mejor, y así podremos seguir charlando y si me posas te pinto.

Manolo. Antes de nada, muchísimas gracias. Yo quiero recordarte que hace tiempo quedamos tú y yo en intercambiarnos los ojos (por un ratito) ¿recuerdas? Cuando nos conozcamos, ya sabes, porque como tú bien dices, nada es imposible.

Mariota dijo...

CARMEN, te lo escribo aquí porque no encontré tu email. Saqué un 9.676 en la oposición, creo que me da para la plaza. No te puedes imaginar la cara que se me quedó, Arturo casi me tiene que hacer una tila!!!
Te mando un beso gigante y otro para Rosalía, y darte GRACIAS GRACIAS por todos los ánimos, hicieron falta. Un besazo!

Jose Antonio G. Villarrubia dijo...

Me encantan!
Un cordial saludo.